De metropool als speeltuin voor ideeën

Hoe groter de stad, hoe hoger de gebouwen. Hoe hoger de gebouwen, hoe langer de lijnen. De lijnen maken rasters, de rasters maken patronen. Tegen de patronen tekenen silhouetten zich af. Anonieme gestalten. Word je bekeken of ben je degene die kijkt? Trekt je blik nieuwe lijnen? Langs de gebouwen omhoog? Of tekent jouw gestalte zich af tegen de stad?

Perspectief staat centraal in DEEP / FLAT, een tentoonstelling die nieuw werk van Martine Stig en Stephan Keppel samenbrengt. Hoe bepaalt onze manier van kijken wat we zien? Zoomen we in of kijken we juist van een afstand? En wat doet dat met wat we zien? Voegt onze blik er nieuwe lagen aan toe? Of abstraheert hij juist? Verruimt of vertekent hij?
Beide kunstenaars gebruiken de metropool als speeltuin voor hun ideeën. De grote stad, anoniem of juist al te herkenbaar, is het decor van verschillende manieren van kijken. Waar Keppel onze huidige blik bevraagt, daar speculeert Stig juist over een nieuwe manier van kijken. Waar Keppel uitnodigt om het overbekende opnieuw te beschouwen, alleen al door vanuit een andere hoek te kijken, daar verkent Stig een geheel nieuw terrein; een wereld die we nog niet kennen maar die wel al besloten ligt in de wereld van nu.

Steeds vaker is ons perspectief de blik van bovenaf. Het vogelperspectief, het God-shot. Het perspectief van een drone of van een satelliet. De blik die overziet. Martine Stig speculeert over een toekomst waarin en profil en en face plaatsmaken voor de blik van boven. Een toekomst waarin we onbeperkt kijken, vanuit alle hoeken. En waarin we vanuit alle hoeken bekeken worden. Is er in die toekomst nog een plek om te schuilen? En wat zien de ogen die ons volgen?
De blik die Stig oproept is onverschillig. De blik registreert maar kijkt niet. Klassieke portretten kiezen het satellietperspectief en brengen de geportretteerden terug tot lijnen. Voetgangers worden bespied met een blik die in het geheel niet in bespieden geïnteresseerd is. Maar hoe onverschillig de camera ook is, de kijker is dat niet. Hoe willoos de camera ook heen en weer stuitert tussen de kaders van het beeld, de kijker kijkt wel gericht. De kijker onderzoekt, stelt vragen. De kijker interpreteert. Zijn blik maakt personages van de voorbijgangers. Projecteert verhalen op straten. Gaat verder waar de camera stopt. De glijdende blik van de camera, een blik zonder intentie, wordt door de kijker ingevuld als sluw. De blik is grenzeloos, maar beklemt.

Ook Stephan Keppel speelt met het objectieve kijken. Hij ontdoet zijn beelden van een maker; hij maakt niet maar verzamelt. Hij de archivaris die sorteert: kleurstalen, suggesties voor materiaal, voorbeelden van patronen. De lijnen van een stad. Wat hij verzamelt zijn losse elementen. Delen van een groter geheel, een gedeconstrueerde stad. De archivaris heeft geen eigen mening. Hij staat in dienst van het archief.
Maar zie je de beelden bij elkaar, dan zie je de keuzes. Dan zie je een blik die niet onverschillig maar juist nieuwsgierig is. Niet anoniem en algemeen, maar specifiek en persoonlijk. Zie je de beelden bij elkaar, niet de losse elementen maar het mogelijke geheel, dan zie je de maker. De blik van de maker registreert niet maar construeert. De blik ontmantelt en zet weer in elkaar. Het deconstrueren en het construeren zelf is onderdeel van het werk, zoals ook het tentoonstellen onderdeel is van de tentoonstelling. De sokkels staan op de foto.
Ook hier is het de kijker die het werk doet. Waar Stig de kijker uitnodigt om een eigen lading te geven aan een objectieve blik, daar vraagt Keppel je om op te stapelen en in elkaar te vouwen, samen te voegen en uit te breiden. Om de stad zelf in elkaar te zetten. De mogelijkheden zijn eindeloos.

tekst: Basje Boer

Kadmium laat traditiegetrouw in de zomer  een selectie zien van kunstenaars die net zijn afgestudeerd. Ook dit keer zijn twee academies in Zuid Holland bezocht : de Koninklijke Academie (KABK) in Den Haag en de Willem de Kooning Academie (WdKA) in Rotterdam. Het aanbod was weer enorm, alleen al in Den Haag exposeerden zo’n 200 kunstenaars. In elk lokaal, in elke hoek van de academie en  zelfs op het dak werd een installatie gebouwd. Daarnaast werd elke dag een programma aangeboden van performance art, rondleidingen en modeshows.

Bij het visiteren van de eindexamens werd het balanceren tussen enerzijds een overweldigend aanbod, anderzijds de beperking in tijd en ruimte om tot een selectie te komen. Een belangrijk criterium was de overtuigingskracht en eigenheid van het werk. Daarbij behoorde ook zeker een aantal verrassende installaties en interdisciplinaire werken, die dan ook op de keuzelijstjes voorkwamen.

De vraag was wel  in hoeverre ze bij Kadmium gepresenteerd konden worden. Want terwijl op de academies flink werd uitgepakt en ieder ruim baan kreeg, is het in deze zaal telkens een uitdaging om de verschillende kunstwerken voldoende tot hun recht te laten komen. Projecties of interactieve werken die om verduistering vragen, of veel ruimte in beslag nemen, blijken al snel problematisch te zijn.  Voor één kunstenaar is er gezocht naar een passende oplossing. De film die Ryan Cherewaty op de WdKA presenteerde, is ook hier te zien. De kunstenaars Mieke Gorgels, Florence Marceau-Lafleur en Cedric Oscar ter Bals zijn alle drie aan de afdeling Fine Arts van de KABK afgestudeerd.

Voor de bezoeker van deze tentoonstelling is het een avontuur geconfronteerd te worden met zo’n diversiteit van technieken, onderzoek en eigenzinnige opvattingen en standpunten. Dit vraagt  aandacht en de nodige inspanning om contact te leggen met hun persoonlijke verbeeldingswerelden. Een ondersteunende tekst kan daarbij behulpzaam zijn. Voor deze nieuwe lichting kunstenaars zijn het de eerste stappen op hun professionele weg door de kunstwereld.

Modern Forms is een samenwerking tussen KUYF studio en Kadmium curator Zoe Reddy waarin het werk van 3 hedendaagse en 3 moderne kunstenaars getoond wordt. Deze tentoonstelling onderzoekt de esthetiek van moderne kunst, in het bijzonder Amerikaanse en Europese kunst van 1950 tot 1990. Er wordt gekeken naar de taal die moderne kunst ontwikkeld heeft door het gebruik van hedendaagse perspectieven en technieken.

Modern Forms is an exhibition exploring abstract art aesthetics from both a historical and a contemporary perspective. Abstract art is defined by its use of the visual language (in terms of shape, form, colour and line) to create compositions independent from direct visual references. Abstract art stems from the end of the 19th century when many artists felt a need to create a new kind of art, free from recognisable references. Their art needed to reflect the important changes taking place in technology, science and philosophy and was expressed in a variety of forms. This same desire is felt by contemporary artists, with new means and mediums to express their reflections on such changes and themes. Modern Forms highlights modern abstract artist, specifically American and European art from 1950 to 1990, and explores the way the visual anguage of modern art has developed using contemporary perspectives and techniques.

Kunstenaars van KUYF studio collectie

Christie van der Haak (1952)

Seymour Boardman (1921-2005)

Cesár Domela (1900-1992)

Absence of Where You Are, een reis naar binnen, op weg naar buiten.

Voor de tentoonstelling bij Kunstencentrum Kadmium vanaf 29 april te zien, is gekozen voor een trialoog, een gezamenlijk optrekken van de kunstenaars Karola Pezarro, Guus Rijven en de samensteller van de expositie Ingrid van Santen. Met als richtlijn het jaarthema over massa en individualiteit, wisten ze al snel hoe de presentatie in de ruimte eruit zou moeten zien. Enerzijds een heftige concentratie van beelden, een klein bombardement, anderzijds het zoeken naar rust en verstilling. Daardoor is een scherp visueel contrast binnen de presentatie aangebracht.

Karola Pezarro besloot een grote hoeveelheid van haar objecten op een tafel als podium te plaatsen, waar de bezoeker zich omheen kan bewegen. Guus Rijven heeft zijn kleurrijke stedelijke foto’s op lange banieren, vanaf het plafond, zo opgehangen dat je door zijn stad kunt lopen, dwalen en kijken. Op deze wijze zijn twee afzonderlijke eilanden in de ruimte ontstaan. Eromheen hebben individuele werken een plek gekregen, zoals zwart-wit foto’s en borduurtekeningen.

Sleutelwerk van deze expositie vormt de video Carrousel van Karola Pezarro. Hierin worden individualiteit en massa, verstilling en rumoer op een vanzelfsprekende bij elkaar gebracht. Over onderliggende motieven van ‘Absence of Where You Are’ is in de bijbehorende publicatie een tekst geschreven door curator Ingrid van Santen. Ook bij het tot stand komen van dit boekje is een bijzondere samenwerking aangegaan.

Van 23 maart t/m 22 april is de lentesalon in Kadmium te zien. Het thema is “Vrijheid, Blijheid” Het werk is van Delftse kunstenaars,

Concours is bedoeld voor leerlingen van het voorgezet onderwijs in de leeftijd van 14 tot 19 jaar die een passie hebben voor beeldende kunst en daar veel aan doen, thuis of in workshops, cursussen volgen (Academie Jong Bacinol en de Vrije academie Delft) of die een beeldend vak in hun pakket hebben (Vmbo, Havo en VWO). Door deze tentoonstelling en daaraan gekoppeld een concours zullen de deelnemers  elkaar en anderen  informeren over hun kijk op de dingen, hun mogelijkheden etc.

Een unieke kans om het werk van kunstzinnige leerlingen van de verschillende scholen bij elkaar te zien.

Opening en prijsuitreiking
zondag 18 februari 15:00 uur

Deelnemende leerlingen van scholen
Grotius college Delft
Christelijk Lyceum Delft
Stanislas college Pijnacker
Dalton college Voorburg
School voor jong talent Den Haag

Tekst: Op zondag 14 januari wordt de expositie staging Stories geopend door Michael van Hoogenhuyze, kunsthystoricus en schrijver van de catalogus.

Kunstenaars: Danielle Lemaire en Sjef Hendrickx

Hier lees je meer

Over het presenteren van verhalen

Een verhaal hangt in de lucht. Het is verteld, en sommige mensen weten ervan. Zolang ze eraan denken en van tijd tot tijd doorvertellen, geheel of gedeeltelijk, dan blijven die verhalen hangen. We leven in een wolk van verhalen, anekdotes, nieuwtjes en grappen. Vandaag de dag hebben we die verhalen min of meer uit ons hoofd gezet. De verhalen verblijven nu in een wolk in het Internet en zijn te raadplegen middels onze mobiele telefoon. Maar dat is recent. In de jaren vijftig konden we onder vrienden nog moppen vertellen, recepten uitwisselen en nieuwtjes mondeling uitwisselen.

Maar onze verhalencultuur begon toen al te verarmen. Wie leerde verhalen vertellen en wie kent er gedichten of liederen uit het hoofd?

In een tijd zonder papier was het onthouden van verhalen nog noodzakelijk. Zo geschiedde dat bij Grieken en Romeinen. Zij onthielden en vertelden verhalen. Bij dat vertellen voltrekken zich allerlei bijzondere denkprocessen. Onthouden en vergeten, twijfelen, discussies over de herkomst van het verhaal, een toegevoegde persoonlijke noot, al die elementen maken dat het vertellen nooit zo maar reproduceren is. Als we die verhalen kennen, kunnen we ernaar verwijzen door een enkel woord, een reeks symbolen een ritueel of afbeeldingen daarvan. Dan houden we de wolk van verhalen in de lucht. Vandaag de dag kan het nog steeds; ondanks de wolk in het Internet is er ook nog een wolk in onze wereld. Daarvoor hebben we kunstenaars nodig die een theater van verhaalfragmenten kunnen maken en onze wereld en onze verbeelding verrijken. We kunnen er naar kijken, de verhalen herkennen of verzinnen, en vol dankbaarheid die verhalen onthouden en doorvertellen.

Opening op zondag 14 januari 2018 om 15:00 uur door Michael van Hoogenhuyze, kunsthistoricus en schrijver van de catalogus en met een performance van Danielle Lemaire.